די בעל־הביתטע איז אַזױ חוצפּה, װײַל זי איז זיכער, אַז זי װעט דאָס אַלץ אַרױפֿטאָן. און אפילו זי וועט עס קריגן אין מויל, וועט זי זיך נישט אויפרעגן. האָט דער נעגער אַרײַנגעטאָן די בלאָנדע כלב אין שטײַג, און זי דאַן געטרונקען פֿון זרעמען ― זאָל זי געדענקען, װי אַזױ זי זאָל זיך פֿירן אין דעם בעל־הבית.
װאָס איז דאָס געװען פֿאַר אַ שטײגער־טאָכעס ברודער, האָט מײַן שװעסטער געמוזט נעמען זײַן פּאָקן אין די הענט און אין מויל. נאך דעם איז דער ברודער געװארן װײך, און דער פראצעס האט זיך אנגעהויבן. די שװעסטער איז געװען אן אמתע זונה, זי האט קלאר געפעלט א הארטן האן, און זי האט עס געדארפט טיפער.